ای شیر غزالِ فرس آسای تتاری

در صید ندیدم چو تو شیرانِ شکاری

تاری تو از آن طرّه ی مُشکینه برافشان

تا تار کنی گله ی آهوی تتاری

بی جلوه ی رخسارِ تو بس مدّعیِ حُسن

از عرصه ی جولانِ تو گشتند فراری

پیداست که تعظیم کند پیش تو هر سرو

گر صولتِ اخمی به دو ابروی خم آری

ای روی تو خورشیدِ امیدِ شبِ تارَم

تا کی ز پی روزِ رخت روزشماری؟

این دیده که از نرگسِ مستورِ تو مست است

شایسته نباشد که بماند به خماری

افکنده ام این فرشِ دو چشمم سرِ راهت

باشد که قدم بر سر و چشمم بگذاری

با یادِ تو سیراب کنم دشتِ غزل را

از رعدِ غم و اشکِ چو بارانِ بهاری

گویند « معین » عرضه کن این نغمه به بازار

ترسم ببرم رونقِ بازارِ قناری!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: